Śpiewająco w Nowy Rok!
Rozpoczęcie nowego roku to dla wielu osób świetna okazja do snucia planów i robienia postanowień. Czy wy też coś postanowiliście? Na przykład, że zaczniecie uprawiać jakiś sport albo nauczycie się języka obcego? Albo, że w 2020 będziecie czytać więcej książek! Uważam, że zwłaszcza to ostatnie postanowienie warto wcielić w życie. I proponuję zacząć od sięgnięcia po książkę Rafała Witka pt. „Michał i 38”.
Rafał Witek
Michał i 38
Wydawnictwo Literatura
Łódź, 2018
Książkę możecie wypożyczyć w Filii nr 1 (ul. Decowskiego 46),
Filii nr 3 (ul. Witosa 1e),
Filii nr 4 (ul. Krakowska 124),
Filii nr 7 (ul. Rzeszowska 1)
i w Oddziale dla Dzieci (ul. Wojska Polskiego 41)
Tytułowy Michał ma starszą siostrę Mariankę, która śpiewa w chórze i mamę, która jest wielbicielką chórów, zwłaszcza włoskiego Piccolo Coro dell’Antoniano. Chłopiec jednak jakoś niespecjalnie pali się do śpiewania, jest raczej nieśmiały i małomówny. Za to uwielbia pociągi i tramwaje. Gdyby tak miał razem z siostrą dwa razy w tygodniu jeździć na Grochów (to dzielnica Warszawy, tak jak np. Polanka albo Turaszówka jest dzielnicą Krosna), gdzie w domu kultury odbywają się próby chóru dziecięcego, to mógłby przejeżdżać aż 38 przystanków tygodniowo swoimi ulubionymi środkami lokomocji… Czemu tylko Marianka ma korzystać z takiej fantastycznej okazji? Michał też chce! I dlatego postanawia zapisać się do chóru.
Na początku musi jednak przejść przesłuchanie. Ale nie takie, jak na filmach, w których jakiś policjant zadaje bardzo trudne pytania i sprawdza, czy nikt nie skłamał odpowiadając. Zupełnie inne - pani Karolina, opiekunka chóru, każe mu klaskać, wybijać stopami rytm i wyśpiewywać różne dziwne dźwięki. A po dziesięciu minutach takich „tortur” stwierdza, że Michał się nadaje.
Z takiego obrotu spraw mama ucieszyła się bardzo, Marianka dużo mniej, a Michał był tak skołowany, że chyba w ogóle nie wiedział, czy się cieszy, czy wręcz przeciwnie. Najważniejsze było przecież 38 przejazdów tygodniowo…
Czy wrażenia komunikacyjne to jedyne, co Michał zyskał dołączając do chóru? Chyba jednak nie. Po pierwsze, poznał wiele nowych koleżanek. No cóż, trzeba przyznać, że wolałby, żeby w chórze oprócz niego był chociaż jeden chłopak, ale darowanym koleżankom nie zagląda się w zęby (czy jakoś tak szło to powiedzenie…). Zresztą, dziewczyny nie były takie złe, można nawet powiedzieć, że były… użyteczne, bo robiły wokół siebie tyle rabanu i zamieszania ciągłym trajkotaniem, że wyświadczały tym Michałowi przysługę, bo na niego już nikt nie zwracał uwagi (pamiętacie, że Michał był dość nieśmiały?).
Po drugie, śpiewanie w chórze było idealne dla kogoś, kto śpiewać potrafił, ale nie chciał za żadne skarby świata występować publicznie. Bo wiadomo - w takim chórze łatwo się „zgubić”, a gdy słuchacz albo widz ma przed sobą całą chmarę dziewcząt, łatwo mu ominąć wzrokiem nieśmiałego chłopaka.
A ilu rzeczy w takim chórze można się nauczyć! Nie tylko tego, że różne barwy głosu mają swoje nazwy i w zależności od tego, czy ktoś jest altem czy sopranem, śpiewa w innej grupie (i stoi w innym miejscu na próbie chóru), ale też na przykład tego, jakie mięśnie ma człowiek i jak ich używać, by prawidłowo oddychać. Michał na przykład nie wiedział zupełnie, że między brzuchem a klatką piersiową ma przeponę…
Kochani, w książce Rafała Witka „Michał i 38” przeczytacie też o tym, jak w Michale zakochała się Tatiana i jak o mały włos chłopak musiałby z nią chodzić (brrr!!!), jak z chóru odeszła Marianka (bo zapisała się na jazdę konną, co zresztą skończyło się dla niej dosyć tragicznie), jak wreszcie Michał stanął przed szansą wykonania pieśni pt. Magister uśmiechów.
Czy nasz nieśmiały i małomówny bohater zdecydował się na występ solowy? Dowiecie się, czytając książkę „Michał i 38”. Mam nadzieję, że spodoba się wam ona tak bardzo, jak mnie! Myślę też, że może lektura podsunie wam kilka pomysłów na podejmowanie wyzwań i nowe pasje (choć zakładam, że nie każdy z was zapisze się do chóru).
P.S. A chór, opisany przez Rafała Witka w książce, istnieje naprawdę. Naprawdę działa na warszawskim Grochowie, a nazywa się Mille Voci.
P.S.2 My natomiast spotykamy się na początku lutego! Bo śpiewanie czytaniu nie przeszkadza, a nawet wręcz przeciwnie! Do zobaczenia!
