Biblioteka Krosno - www.kbp.krosno.pl

Bo w tym cały jest Ambaras...

Wcale nie tak dawno temu i wcale nie za siedmioma górami… w lesie urodziły się trzy wilczki. Dwa z nich były zdrowe, ruchliwe i silne i wszystko wskazywało na to, że wyrosną na duże, szybkie i jeszcze silniejsze wilki. Takie, których lepiej nie zaczepiać… Ale trzeci był zdecydowanie mniejszy i słabszy od swoich braci. Jego tato nawet przez moment zastanawiał się, czy wilcza rodzina nie powinna go porzucić. Na szczęście mama wilczka stanowczo się temu sprzeciwiła. I mały wilk dorastał razem ze swoimi braćmi, choć był od nich zupełnie różny. Jeśli chcecie wiedzieć, jak potoczyły się jego losy (a mam nadzieję, że chcecie!), to przeczytajcie koniecznie książkę Tomasza Samojlika pt. “Ambaras”.

Tomasz Samojlik

Ambaras

Wydawnictwo Agora

Warszawa, 2018

Książkę możecie wypożyczyć w Oddziale dla Dzieci (ul. Wojska Polskiego 41)

Pewnie wiecie, że wilki to groźne zwierzęta, których lepiej unikać. Bo mogą zjeść Babcię i Czerwonego Kaptura albo siedem koźlątek… . Ale trzeba pamiętać również o tym, że nie tylko ludzie boją się wilków, ale i wilki boją się ludzi. I robią wszystko, żeby te ich leśne wilcze  ścieżki nie przecięły się z ludzkimi. Dorosłe wilki uczą tego swoje małe dzieci. Również nasz mały wilczek, który został nazwany Ambarasem (bo jego tato - Krzepki, uznał, że będą z nim same kłopoty, czyli właśnie ambaras) i jego dwaj bracia - Chyży i Mocny, usłyszeli te przestrogi od starego wilka Kulawca, którego zadaniem było opiekowanie się małymi i uczenie ich wszystkiego, co potrzebne wilkowi w lesie.

Kulawiec mówił im np. o tym, “jakie trawy można zjeść, jeśli będzie bolał je brzuch. Jak się skradać przy samej ziemi, żeby nie zostać zauważonym. Jak się porozumiewać z innymi wilkami za pomocą machnięć ogonem. Ale przede wszystkim Kulawiec przygotowywał wilczki do polowania. - Najważniejsze - tłumaczył - jest zwietrzenie ofiary. Po zapachu możecie poznać, co to za zwierzę, jak daleko od was się znajduje, a nawet, kiedy już nabierzecie doświadczenia, czy jest zdrowe, czy może chore i osłabione i czy warto za nim podążać.”

Musicie bowiem wiedzieć, że węch jest dla wilka bardzo ważny. Nie tylko pozwala mu znaleźć ofiarę ale i ostrzega przed niebezpieczeństwem, np. obecnością człowieka.

A nasz Ambaras, oprócz tego, że drobny i słaby, okazał się zupełnie pozbawiony węchu… Oczywiście, nikomu o tym nie powiedział. Ale ta jego tajemnica mogła się okazać bardzo poważna i mogły z niej wyniknąć spore kłopoty.

Na szczęście, jak to zwykle w życiu bywa, Ambaras, choć pozbawiony węchu, miał inne talenty, których nie mieli jego bracia. Przede wszystkim był bardzo bystry i spostrzegawczy. Doskonale posługiwał się też słuchem. Ale czy to wystarczy, by przeżyć w świecie, w którym na każdym kroku na wilczka czekają zadania do wykonania i liczne zagrożenia? W którym trzeba polować, unikać ludzi i w dodatku… rozwiązywać łamigłówki. Np. takie, jak ta, kto ukradł zimowe zapasy orzesznicy Łupince, albo gdzie się podziały paski na sierści dzika Niucha. Czy to możliwe, żeby tym leśnym złodziejem był Czort - legendarny wielki czarny wilk, który budził postrach w sercach wszystkich małych leśnych zwierzątek i trochę też Ambarasa? Nasz młody wilczek postanawia rozwiązać te zagadki i odkryć tajemnicę Czorta. Bo sam siebie nazywa leśnym detektywem i chce pomagać tym, którzy jego pomocy potrzebują. A że jest sprytny i przyjacielski, osób potrzebujących jego pomocy robi się coraz więcej i więcej… choć zdradzę wam, że głównie jest to orzesznica Łupinka .

Kochani, wierzcie mi na słowo (albo lepiej nie wierzcie, tylko sami sprawdźcie, czytając książkę), że Ambaras, choć bez węchu, przeżywa w lesie wiele przygód, tropiąc Czorta. I nie zawsze są to przygody bezpieczne, a czasem nawet mrożące krew w żyłach, zwłaszcza zaś ta ostatnia, podczas której młody wilk wpada we wnyki i spotyka swojego największego wroga - człowieka.

Kochani, myślę, że już was przekonałam o tym, że naprawdę warto przeczytać książkę napisaną przez Tomasza Samojlika.

Po pierwsze dlatego, że w sposób bardzo przystępny pokazuje zwyczaje wilków, opisuje te niezwykłe zwierzęta i sprawia, że ci, którzy do tej pory kojarzyli je tylko z pożeraczami Czerwonych Kapturków, przekonają się, że naprawdę nie ma się czego bać (co jednak wcale nie znaczy, że z wilkiem można się zaprzyjaźnić jak np. z psem - co to, to nie).

Po drugie dlatego, że Ambaras udowadnia, że nawet jeśli brakuje nam jakichś talentów, nie potrafimy np. szybko biegać na wuefie albo zawsze źle wypadamy na dyktandach, to nie powód do zmartwienia. Bo każdy, absolutnie każdy jest na swój sposób wyjątkowy, tylko musi znaleźć swoją mocną stronę. Tak jak pozbawiony węchu Ambaras odkrył swoje zdolności logicznego myślenia, które okazały się rekompensować jego słabości.

Kochani, mam nadzieję, że nie trzeba was już więcej zachęcać do sięgnięcia po książkę pt. “Ambaras”. Życzę wam więc miłej lektury! I oczywiście zapraszam na stronę “Z Noskiem w Książce” na początku kwietnia. Do zobaczenia!

A gdyby ktoś z was tak się zachwycił wilkami, że chciałby poznać nieco więcej faktów o tym gatunku zwierzęcia – niech zacznie od naszej noskowej mini-ściągawki o wilczej rodzinie.